Na muerte: Powrót do życia

Telewizor

134 dni - tyle dokładnie trwała przerwa od skał. Chociaż dłuższego odpoczynku tej zimy jako tako nie było to kilka pomniejszych reścików chyba wystarczyło aby się odpowiednio ogarnąć. Po drodze przytrafiły się jakieś bulderki (różne zawody też, a przede wszystkim Trafo Bulder Szpil no i Bloco ReOpen), ale mimo wszystko stęskniłem się za wspinaniem ze sznurkiem. Stan ten został przerwany w pewien wtorkowy dzień na początku marca. Po lutym, który został ogłoszony najciemniejszym miesiącem od niepamiętnych czasów, jak tylko wyszło słońce udaliśmy się do Rzędkowic. Lekko drewniane ruchy i kurczowe trzymanie się chwytów pokazały, że pomysł rozruchu nie jest najgorszy i lepiej poruszać się po klasykach niż atakować coś trudniejszego. Nieco inne plany miał Michał, który na pierwszym wyjeździe w sezonie pocisnął swoją życiówkę i to w drugiej próbie. Zima przepracowana solidnie...:)

Planowanie to jedna z przyjemniejszych rzeczy we wspinaniu. We wszystkich możliwych przewodnikach pojawiły się zakładki informujące o tym, które drogi powinny zostać zrobione w tym sezonie (wiele z nich zostało oznaczonych nie pierwszy raz). W kalendarzu zostały zaznaczone wszystkie długie weekendy, tudzież święta, które można wykorzystać na wyjazd na west. A pierwszy z nich przypadł na 16 marca (w sumie ani to długi weekend, ani święto - aż żal, że kiedyś te studia trzeba/wypada skończyć). A więc sobota rano...

Kierunek Osp...

Doskonała marcowa prognoza pogody

Sobota rano okazała się piątkowym późnym wieczorem. Lekkie nagięcie planów i ciemną nocą przecinamy autostrady Czech, Austrii i Słowenii, aby zaliczyć jeden dzień więcej w skałach. Wyjazd nie zapowiadał się zbyt ciepło. Prognozy mówiły coś o 6-10 stopniach i deszczu. I to niemal przez cały tydzień. Mimo wszystko nie pozostawało nic innego jak cisnąć i przekonać się o tym na miejscu. Najwyżej trzeba będzie unikać tuf i kaloryfiorów. Poza tym przecież nie może cały tydzień padać, szczególnie że okres tuż przed (czytaj 2 poprzednie tygodnie deszczu) też nie należał do najbardziej pogodnych. Zresztą nieważne, w hostelu też będzie fajnie. Byleby Duszanowi się wino nie skończyło.

Vstopite in se veselite / Babna

30km od Ospu miny mamy nietęgie. Jest -9 stopni. Nie ma jak wyjazd na west, pewnie w Polsce jest cieplej. Docieramy na miejsce o 8 rano i zmieleni podróżą kładziemy się spać. 2 godziny później kawka, śniadanko i w skały. Pogoda jest wyśmienita – bezchmurna słoneczna sobota. Tylko ludzi jakoś dużo za dużo. Wyposzczeni kilkumiesięcznym restem wbijamy się szybko w pomarańczowy wapień. Brak snu nie pozwala zrobić jednak nic poza 3 dróżkami więc dość szybko zwijamy się do hostelu.
Żeby nie było, że było tak kolorowo jeśli chodzi o pogodę to zamieszczam krótki filmik ilustrujący nasz dzień restowy. Pogoda w poniedziałek wyglądała tak...
Na szczęście był to dzień restowy, jednak przez Zazid zaczęła płynąć regularna rzeka. Nie pozostawiało nam to złudzeń, że ze wspinania na Misji nici.